Eerlijkheid duurt het langst
Door: Victoria
Blijf op de hoogte en volg Victoria
22 Mei 2016 | Duitsland, Heidelberg
Hallo allemaal,
Deze blog volgt al weer snel op de andere, maar daar is (voor mij in ieder geval) ook wel een reden voor. Mama en Naomi zijn net vertrokken en dat laatste keer dat ik zo veel moeite had met het lieve bezoek wat hier allemaal komt was toen ik 29 februari uit Nederland vertrok en eigenlijk durf ik nog wel te zeggen dat dit nog moeilijker was..
Jullie lezen natuurlijk veel, zo via de elektronische weg, over hoe het met me gaat en wat ik hier doe. En ik ga echt niet zeggen dat ik altijd zo super positief ben en alles, veel mensen zullen weten dat dat nu eenmaal niet in mij zit. Ik probeer alleen wel zoveel mogelijk mijn 'echte' gevoel een beetje aan de kant te zetten. De avonden dat ik in mijn bed lig te huilen zeg ik niets over, de paniek die ik ervaar laat ik uit mijn blog's.
Achter de (computer)schermen deel ik met bepaalde mensen (heel) veel en die personen weten dat zelf ook wel en wil ik ook ontzettend bedanken! Maar dit weekend kwam ik er achter dat sommige mensen mij toch echt kunnen lezen en schrijven, ook al ben ik 420 km van huis..
Ik ben iemand die veel wegstopt, die de helft vertelt en daarmee het mezelf moeilijker maak.. Toch probeer ik altijd wel door te gaan, 'gewoon gaan' en dan zien we het wel. Ik tel de weken niet af tot ik van iets af ben, ik kijk niet verder vooruit dan een week en soms niet eens dan morgen. Ik weet gewoon dat ik dan teveel ga stressen. Niet dat niet vooruit kijken altijd heel handig is (deadlines enzo...). Sinds ik hier aan het semester begonnen ben is het wel een beetje veranderd. Ik weet dat ik nu nog 67 dagen moet tot aan mijn laatste tentamen, wat ook nog precies mijn verjaardag is, maar ik heb wel altijd gezegd dat ik baalde dat ik nooit op school mijn verjaardag kon vieren (toen ik nog 7 was maar oké) dus die wens komt op mijn 21e verjaardag dan toch nog in vervulling. Maar los van die 67 weet ik ook hoeveel dagen het precies nog tot het concert van Guus is, weet ik nog hoeveel dagen het zijn voor mijn vader deze kant (hopelijk) op komt om daarna alles langzaam te gaan inpakken en weer naar Nederland te gaan en ik weet ook hoeveel dagen ik hier nu al zit..
Waarom ik deze blog schrijf, is omdat ik na het afscheid van mama en Naomi heel erg aan liep tegen mijn gevoel. Mijn gevoel van de schijn op te moeten houden voor een groot aantal mensen, terwijl ik me eigenlijk super rot voel.
Natuurlijk ben ik mij er van bewust dat alleen maar negatief denken mij niet vooruit helpt. Maar niet overal en altijd je 'masker' op te hoeven zetten kan ook verlichting geven, want ik leg gewoon een hoge druk op mezelf die niet hoeft.
Afgelopen week ging het ook echt niet lekker.. Ik loop tegen allerlei muren op, die ik voor een groot deel hier zelf heb neergezet.. Ik vind het moeilijk om nu tegen die muren aan te moeten rammen om door te kunnen, maar met in het vooruitzicht dat ik over drie weken jullie weer ging vertellen hoe het hier allemaal gaat en ik dan weer mezelf ga verplichten 'niet eerlijk' te zijn, dat is de reden dat ik nu deze blog schrijf.
Ik heb de reactie's gelezen onder mijn vorige blog, over dat ik lachend op de foto's sta. Dat waren de kleine momentjes dat ik mezelf kon verplichten mijn gedachten af te sluiten. Omdat er lieve mensen om me heen waren die mij er door heen trokken en voor wie ik het weekendje niet wilde verpesten aangezien ze wel 840 km voor mij rijden. Dat zijn de momenten dat ik écht kan genieten van hoe prachtig Heidelberg is, hoe lekker ik de zon vind, hoe heerlijk die ijsjes zijn als het veel te heet is en hoe erg ik nacho's uit de oven mis als het een beetje herfstweer is. Dat zijn de momenten dat het voelt alsof ik op vakantie ben, zoals het vroeger ook altijd voelde om in Duitsland te komen, dat is waarom Duitsland voor mij mijn tweede thuis is en waarom ik ben gestart Duits te studeren. Maar die momenten vliegen zo snel voorbij en ik wil ook op mijn blog kunnen zetten als het even wat minder ging én daarna dan de positieve dingen benoemen en dingen te vinden waar ik weer naar uitkijk, zodat ik doorkan. Dan hoeven mijn blogs ook niet meer zo sarcastisch te zijn en hoef ik niet later terug te lezen en te denken 'maar ik voelde me zo anders als hier omschreven'. Ben maar niet bang dat het super lange berichten worden over hoe ik huilend in mijn bed lig of wat dan ook, maar er zal misschien eerder een keer staan dat ik wat zware momenten heb gehad en dat ik weer doorga.
Ik hoop dat jullie begrijpen vanuit welk punt ik deze blog schrijf.
Dit weekend was, ondanks het moeilijke afscheid, heerlijk. De zon heeft heel het weekend geschenen en mijn melkflessen hebben nu de kleur 'net iets minder wit maar nog steeds wit'. Mama en Naomi zullen nu wel in ieder geval al weer in het regenachtige Nederland (als ik dat goed begreep van anderen) zijn, maar heb ze nog niet gehoord. Mama heeft nog een aantal foto's van dit weekend, dus echt foto's bij deze blog komen er nu nog niet. Alleen een paar die Naomi al heeft doorgestuurd, maar de rest gooi ik er nog wel bij als mama het doorgestuurd heeft.
Ook in ieder geval via deze weg al heel erg bedankt voor alle lieve dingen, zoals de 'overlevingspakketjes' en ook voor alle lieve kaartjes die maar blijven binnenkomen.
Ik wil jullie bedanken voor het lezen en nog een hele fijne zondagavond wensen.
Liefs Vic
Deze blog volgt al weer snel op de andere, maar daar is (voor mij in ieder geval) ook wel een reden voor. Mama en Naomi zijn net vertrokken en dat laatste keer dat ik zo veel moeite had met het lieve bezoek wat hier allemaal komt was toen ik 29 februari uit Nederland vertrok en eigenlijk durf ik nog wel te zeggen dat dit nog moeilijker was..
Jullie lezen natuurlijk veel, zo via de elektronische weg, over hoe het met me gaat en wat ik hier doe. En ik ga echt niet zeggen dat ik altijd zo super positief ben en alles, veel mensen zullen weten dat dat nu eenmaal niet in mij zit. Ik probeer alleen wel zoveel mogelijk mijn 'echte' gevoel een beetje aan de kant te zetten. De avonden dat ik in mijn bed lig te huilen zeg ik niets over, de paniek die ik ervaar laat ik uit mijn blog's.
Achter de (computer)schermen deel ik met bepaalde mensen (heel) veel en die personen weten dat zelf ook wel en wil ik ook ontzettend bedanken! Maar dit weekend kwam ik er achter dat sommige mensen mij toch echt kunnen lezen en schrijven, ook al ben ik 420 km van huis..
Ik ben iemand die veel wegstopt, die de helft vertelt en daarmee het mezelf moeilijker maak.. Toch probeer ik altijd wel door te gaan, 'gewoon gaan' en dan zien we het wel. Ik tel de weken niet af tot ik van iets af ben, ik kijk niet verder vooruit dan een week en soms niet eens dan morgen. Ik weet gewoon dat ik dan teveel ga stressen. Niet dat niet vooruit kijken altijd heel handig is (deadlines enzo...). Sinds ik hier aan het semester begonnen ben is het wel een beetje veranderd. Ik weet dat ik nu nog 67 dagen moet tot aan mijn laatste tentamen, wat ook nog precies mijn verjaardag is, maar ik heb wel altijd gezegd dat ik baalde dat ik nooit op school mijn verjaardag kon vieren (toen ik nog 7 was maar oké) dus die wens komt op mijn 21e verjaardag dan toch nog in vervulling. Maar los van die 67 weet ik ook hoeveel dagen het precies nog tot het concert van Guus is, weet ik nog hoeveel dagen het zijn voor mijn vader deze kant (hopelijk) op komt om daarna alles langzaam te gaan inpakken en weer naar Nederland te gaan en ik weet ook hoeveel dagen ik hier nu al zit..
Waarom ik deze blog schrijf, is omdat ik na het afscheid van mama en Naomi heel erg aan liep tegen mijn gevoel. Mijn gevoel van de schijn op te moeten houden voor een groot aantal mensen, terwijl ik me eigenlijk super rot voel.
Natuurlijk ben ik mij er van bewust dat alleen maar negatief denken mij niet vooruit helpt. Maar niet overal en altijd je 'masker' op te hoeven zetten kan ook verlichting geven, want ik leg gewoon een hoge druk op mezelf die niet hoeft.
Afgelopen week ging het ook echt niet lekker.. Ik loop tegen allerlei muren op, die ik voor een groot deel hier zelf heb neergezet.. Ik vind het moeilijk om nu tegen die muren aan te moeten rammen om door te kunnen, maar met in het vooruitzicht dat ik over drie weken jullie weer ging vertellen hoe het hier allemaal gaat en ik dan weer mezelf ga verplichten 'niet eerlijk' te zijn, dat is de reden dat ik nu deze blog schrijf.
Ik heb de reactie's gelezen onder mijn vorige blog, over dat ik lachend op de foto's sta. Dat waren de kleine momentjes dat ik mezelf kon verplichten mijn gedachten af te sluiten. Omdat er lieve mensen om me heen waren die mij er door heen trokken en voor wie ik het weekendje niet wilde verpesten aangezien ze wel 840 km voor mij rijden. Dat zijn de momenten dat ik écht kan genieten van hoe prachtig Heidelberg is, hoe lekker ik de zon vind, hoe heerlijk die ijsjes zijn als het veel te heet is en hoe erg ik nacho's uit de oven mis als het een beetje herfstweer is. Dat zijn de momenten dat het voelt alsof ik op vakantie ben, zoals het vroeger ook altijd voelde om in Duitsland te komen, dat is waarom Duitsland voor mij mijn tweede thuis is en waarom ik ben gestart Duits te studeren. Maar die momenten vliegen zo snel voorbij en ik wil ook op mijn blog kunnen zetten als het even wat minder ging én daarna dan de positieve dingen benoemen en dingen te vinden waar ik weer naar uitkijk, zodat ik doorkan. Dan hoeven mijn blogs ook niet meer zo sarcastisch te zijn en hoef ik niet later terug te lezen en te denken 'maar ik voelde me zo anders als hier omschreven'. Ben maar niet bang dat het super lange berichten worden over hoe ik huilend in mijn bed lig of wat dan ook, maar er zal misschien eerder een keer staan dat ik wat zware momenten heb gehad en dat ik weer doorga.
Ik hoop dat jullie begrijpen vanuit welk punt ik deze blog schrijf.
Dit weekend was, ondanks het moeilijke afscheid, heerlijk. De zon heeft heel het weekend geschenen en mijn melkflessen hebben nu de kleur 'net iets minder wit maar nog steeds wit'. Mama en Naomi zullen nu wel in ieder geval al weer in het regenachtige Nederland (als ik dat goed begreep van anderen) zijn, maar heb ze nog niet gehoord. Mama heeft nog een aantal foto's van dit weekend, dus echt foto's bij deze blog komen er nu nog niet. Alleen een paar die Naomi al heeft doorgestuurd, maar de rest gooi ik er nog wel bij als mama het doorgestuurd heeft.
Ook in ieder geval via deze weg al heel erg bedankt voor alle lieve dingen, zoals de 'overlevingspakketjes' en ook voor alle lieve kaartjes die maar blijven binnenkomen.
Ik wil jullie bedanken voor het lezen en nog een hele fijne zondagavond wensen.
Liefs Vic
-
22 Mei 2016 - 22:11
Sophie:
Lieve Vicky,
Ik weet dat het niet makkelijk voor je geweest is, maar wat ontzettend knap dat je je gevoel zo kunt verwoorden.
Ik hoop dat het bezoek van mamma je genoeg energie heeft gegeven om het vol te houden.
Weet dat er hier in het (inderdaad) regenachtige nederland mensen zijn die aan je denken, en die alle goeds met je voor hebben.
heel veel liefs en dikke knuffels,
sophie
-
23 Mei 2016 - 09:09
Mama:
Lieve Victoria
Bedankt voor t fijne weekend . Het was goed om je te zien , te horen en te kunnen knuffelen.Ook was t leuk om nu eindelijk te zien hoe je woont , t zag er redelijk uit haha,waar de uni is en natuurlijk ook wat van Heidelberg. Blij dat we weer eens hebben kunnen praten. Blijf dicht bij jezelf ,je gevoel, het is zoals je zelf al schrijft beter om te laten zien hoe het echt met je gaat dan te proberen om iedereen maar een goed gevoel te geven van kijk eens t valt allemaal wel mee in Duitsland , ze lacht veel op foto's , dus wat zeurt ze nou. Ik ben geweldig trots op je en ik wens je veel sterkte toe en ook nog veel plezier met taartjes eten waar we niet aan toe zijn gekomen. We horen elkaar snel weer
-
23 Mei 2016 - 09:56
Theo Bijkerk:
Hallo Victoria,
Een dikke pluim voor je eerlijkheid. Probeer vol te houden en de mooie momenten te pakken!
SG Theo -
23 Mei 2016 - 14:49
Jeannette:
Hallo Vic,
Vervelend hè, om er achter te komen dat het jezelf geen goed doet om altijd maar de sterkste te zijn. En het grootste nadeel is dan ook nog dat ze denken dat jij alles opknapt, want jij kunt dat!
Nee, heel goed dat je nu ook eens laat zien dat je geen super woman bent. Dat werd tijd! Nu kun je er nog wat aan doen. Denk eens wat meer aan jezelf.
En krijg je niet de hulp die je verwacht? Dan zijn er misschien op dat front ook mensen die een verkeerde beroepskeuze hebben gemaakt, vervelend voor hen. Als jij maar voor jezelf weet wat je wilt, dan ben je al een heel eind. En onthoud wat je met je hart wilt, kun je ook! Met of zonder hulp, want dan ben je wel die Supervrouw! daar ben ik van overtuigd.
En zit het wat tegen, zoek zo'n hoge berg op en schreeuw het er uit! Helpt geen reet, maar je bent het wel ff kwijt. :)
En weet je waar je echte vrienden aan kunt herkennen? Die vragen aan je hoe het gaat, en blijven wachten op jouw antwoord. De rest begint gelijk over zichzelf.
Dikke knuffel,
Je Stiefmoei
-
23 Mei 2016 - 15:03
Irma:
eine mutige Victoria, das gefällt mir besonders gut!
Ehrlich sein bedeutet auch Mut zeigen, und das ist was du hier gerade machst.....Wichtig ist auch, viel über sich selbst zu lernen und davon in Zukunft die positiven Folgen zu spüren, das wünsche ich dir!
Hoffentlich gelingt es dir weiterhin immer wieder, trotz allem ab und zu zu lachen und die kleinen Dinge zu genießen!
Mach's gut!
Irma -
25 Mei 2016 - 01:35
Sissy:
Hallo Victoria,
Wie fühlst du dich denn nach dem Schreiben dieses Blogs? Ich hoffe du bist erleichtert und fühlst dich freier.
Abschied nehmen ist nie wirklich toll, und je schöner die Zeit davor war, umso weniger toll ist der Abschied. Du hattest also ein sehr schönes Wochenende mit deiner Mutter und Naomi, das ist sehr wohl wieder toll.
Es ist nicht immer nur Sonnenschein im Leben, die Kunst ist es aber die Sonne hinter den Wolken zu sehen. Man braucht nicht die Wolken zu ignorieren, sondern man sollte die Gewissheit haben, dass die Sonne hinter den Wolken ist. Diese Gewissheit wünsche ich dir und noch ganz viele schöne, tolle und sonnige Momente in Heidelberg.
Ich bin gespannt auf die Fotos von deiner Mutter, die von Naomi sind ja klasse.
schöne Grüße
Sissy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
