Ciao, Tschüssi und auf Wiedersehen

Dit keer heb ik mijn blog een beetje anders geschreven, maar in ieder geval veel plezier/succes met lezen van mijn laatste blog uit Heidelberg!

Het is donderdag, de toetsen van deze week zitten erop en ik ben ontzettend opgelucht. Voor mijn mondeling voor het vak Phonetik heb ik een 1,7 gehaald en het schriftelijke tentamen ging voor mijn gevoel ook goed. Van alle andere vakken moet ik het nog even afwachten, maar de druk is er in ieder geval even vanaf. Dit weekend moet ik wel nog even leren voor 1 toets, maar de vragen hebben we haast letterlijk gekregen.
Vanmiddag was er dan al een eerste afscheid. Iedereen is natuurlijk druk met zijn tentamens, maar samen met Isabel en Elodie heb ik vanmiddag bij de Mensa nog even wat gedronken. We hebben gepraat over hoe het buitenland semester voor Elodie en mij was en kwamen erachter dat Isabel eigenlijk tegen dezelfde dingen aanliep in het begin, terwijl zij hier toch 'gewoon' studeert. We hebben afgesproken om met elkaar in contact te blijven en elkaar wellicht ook nog een keer opzoeken, als de mogelijkheid zich voordoet.


Het is zaterdag en ik moet eigenlijk echt gaan inpakken, de verhuisdozen staan me al 2 dagen aan te kijken en ik weet dat als ik het nu niet doe dat ik stress krijg. Maar toch vind ik het heel moeilijk. Ik ben klaar om naar huis te gaan, heb mijn agenda voor de eerste week al weer volgepland en zie eigenlijk binnen 24 uur nadat ik thuis ben gekomen iedereen weer omdat mijn 21e verjaardag natuurlijk wel gevierd moet worden. Maar klaar om mijn spullen in te pakken en van mijn persoonlijke plekje weer een onpersoonlijke balzaal te maken ben ik niet. Ik voel me alleen en verder weg van de mensen van wie ik hou dan ooit. Het afscheid nemen is toch echt begonnen en dat is gek. Nogmaals, ik ben klaar om naar huis te gaan, maar mijn tijd hier zal ik nooit vergeten. De leuke momenten, maar ook de zware momenten waar ik me echt doorheen heb moeten knokken, meer dan sommige van jullie door hebben gehad. Het is fantastisch om iedere dag appjes te krijgen van mijn lieve vriendinnen die mij blijven zeggen hoe trots ze op mij zijn, dat ze vinden dat ik het fantastisch heb gedaan en dat ik er bijna ben en het is fijn om van je ouders te horen: we zijn trots op je, maar we zijn blij dat we je weer naar Nederland mogen halen. Maar zoals de uitdrukking ook zegt; de laatste loodjes wegen het zwaarst. Je wilt naar huis, maar nog niet inpakken, je wilt naar je familie en vrienden, maar de vriendschappen die je hebt opgedaan ook niet vergeten, je wilt weer in je veilige omgeving zijn en even alle emoties eruit kunnen gooien terwijl er een schouder is om op te huilen, maar toch ook sterk blijven. Mijn gevoel blijft heen en weer schommelen, iets wat ik ontzettend moeilijk vind. Echt ontspannen lukt me niet, maar toegeven aan mijn gevoel wil ik niet. Dus schommelt het nog maar even door..


Vandaag is het zondag en na wat moeite met uit bed te komen en door de stromende regen gelopen te hebben, heb ik heel gezellig geluncht met Lea, Elisé en Signe bij Extrablad. Elisé had het er moeilijk mee, dat ze nu toch langzaam van iedereen afscheid moest gaan nemen en we mochten er dan ook niet te veel over praten. Elisé vertelde me dat een vriendin van haar komend jaar als au pair ging werken in Nederland en ze vroeg of ze op bezoek mocht komen. Dus wie weet hoe snel we elkaar we gaan zien. Verder hebben we vooral weer even gezellig bijgekletst, omdat voor ons allemaal de tentamens waren en we elkaar daardoor 2 weken niet gezien hadden. Ik moet zeggen dat ik het ook wel lastig vond, maar dat is weer dat schommelen van mijn gevoel. Mijn kamer is op dit moment een grote rotzooi onder het mom van 'ik ben alles en het uitzoeken en weggooien'. Dat weggooi gedeelte lukt me alleen nog niet zo goed. Er ligt een hoop oud papier in het midden van de balzaal, want ik kan heel slecht afscheid nemen van dingen... Vraag maar aan mijn moeder die vanaf de basisschool alle stomme papiertjes heeft moeten bewaren en nog steeds niet mag weggooien.
Gelukkig is dit mijn laatste dagje alleen. Niet alleen omdat ik klaar ben met het alleen zijn, maar ook omdat het nieuws wat hier rondgaat mij nog meer doet verlangen naar huis. Aanvallen in het openbaar vervoer, schietpartij in München en ik las net ook een bommelding in Ludwigsburg. De sfeer wordt er in ieder geval niet beter op en ik ben blij dat ik donderdagochtend heel vroeg in de auto mag stappen!

Voor nu ga ik weer verder met er een nog grotere bende van maken met een dubbel gevoel en nog even leren, zodat ik die laatste 6 studiepunten hopelijk ook mee naar huis kan nemen.

Tot snel en heel veel liefs,
Vic